W jednym z wpisów (dostępnym tutaj) opisałem kiedyś jeden ze sposobów optymalizacji podatkowej spółek z o.o. i niwelowania podwójnego opodatkowania.
Sposobem tym było wprowadzenie do umowy sp. z o.o. zobowiązania wspólników do świadczenia na rzecz spółki powtarzających się świadczeń niepieniężnych. Zaletą takiego rozwiązania jest sposób opodatkowania podatkiem dochodowym wypłacanego wspólnikowi wynagrodzenia za te świadczenia.
Takie wynagrodzenie opodatkowane jest bowiem wg zasad skali podatkowej – a więc 12% podatkiem PiT (z uwagi na zmiany, jakie weszły w życie 1 lipca 2022r.) na I progu podatkowym. Do tego dochodzi kwota wolna od podatku i – co najważniejsze – takie wynagrodzenie nie podlega składkom na ZUS ani składce zdrowotnej.
Z uwagi na te zalety całkiem sporo spółek z o.o. zdecydowało się na wprowadzenie stosownych zapisów do swoich umów i wspólnicy rozpoczęli świadczenie tego wynagrodzenia.
Jednakże, jak często na blogu powtarzam, w przypadku wszystkich czynności jakie podejmują przedsiębiorcy każdą czynność trzeba rozpatrywać pod kątem dwóch podatków – dochodowego i podatku VAT. A wręcz zwłaszcza tego drugiego.
I właśnie ten drugi może przysporzyć pewnych problemów dla wspólników spółek z o.o., którzy w ten sposób wyciągają środki ze spółek.
Ustawa o VAT ma bowiem własną definicję działalności gospodarczej, dla której nie ma znaczenia czy dana osoba jest formalnie zarejestrowana jako przedsiębiorca. Zgodnie z ustawą o VAT: działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
A więc nawet osoba fizyczna, która nie ma formalnie założonej działalnosci gospodarczej, może być uznana za podatnika podatku VAT jeżeli realizuje jakieś czynności czy usługi w sposób ciągły, zorganizowany, systematyczny – i otrzymuje z tego tytułu wynagrodzenie.
Definicja działalności gospodarczej z ustawy o VAT jest więc bardzo zbliżona do opisu tych świadczeń wspólników na rzecz spółki z o.o., które również muszą być realizowane w sposób ciągły i powtarzający się.
Dlatego też pojawiają się wątpliwości czy takie świadczenia wspólników nie będą uznane przez urzędy skarbowe za działalność gospodarczą. W takim przypadku urzędy skarbowe mogłyby żądać zapłaty podatku VAT, a te osoby fizyczne powinny wystawiać faktury.
Jak większość zagadnień polskiego prawa podatkowego, także ta kwestia nie jest niestety precyzyjnie uregulowana w przepisach. Dlatego też, aby uniknąć problemów, najlepiej aby wypłacane przez spółkę wspólnikowi wynagrodzenie nie przekraczało kwoty 200tys złotych rocznie. Do tego bowiem limitu zastosowanie może znaleźć podmiotowe zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT. Więc nawet gdyby urząd skarbowy uznał, że te świadczenia stanowią działalność gospodarczą wspólnika, to i tak nie będzie żądał podatku VAT.
Ale żeby nie było za łatwo.
Nie wszystkie usługi mogą skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania do tej kwoty 200tys. Takim wyjątkiem są chociażby usługi w zakresie doradztwa, które praktycznie zawsze muszą być opodatkowane VAT.
Dlatego też w opisie tych powtarzających się świadczeń lepiej unikać usług doradztwa.
Jeżeli zastanawiają się Państwo czy wybór tych powtarzających się świadczeń jest dobrym pomysłem, to zapraszam do kontaktu – chętnie doradzimy i pomożemy odpowiednio sformułować i przygotować wszystkie dokumenty.